میلاد امام حسن کریم اهلبیت ع *************************
میلاد امام حسن کریم اهلبیت ع
مژده ای یاران که عالم شد گلستان سر بسر
نیمۀ ماه مبارک لطف حق شد جلوه گر
بلبل بستان زهرا سبط پاک مصطفی
چهچه زن آمد خجل گردید از رویش قمر
مطربا برگیر دف ساقی بریز آن جام می
تا بنوشم مست گردم گردم از خود بی خبر
مات و حیرانم چه گویم تا کنم وصف رُخش
هرچه گویم ذره باشد ذره کی دارد اثر
این قدر گویم که رویش والضحی والیل موی
مدحتش این بس که باشد اَینما تاجش به سر
از جمالش مُنخسف خورشید و مَه شد مُنکسف
حوریان از بهر دیدارش تمامی دربدر
در ملاحت همچو احمد در شجاعت چون علی
در عبادت همچو زهرا از سر شب تا سحر
چهچه زن بلبل که آمد موسم اردی بهشت
شد غزلخوان قمری اندر دشت و کوه و بحر و بر
کبک و تیهو طوطی و طاووس اندر ملک هند
حمله ور گردیده یکسر از برای نی شکر
سرو و کاج و عود و صندل سر به زیر انداخته
مضمحل گردیده باطل چون جراد منتشَر
از قدومش موج زن گردیده کوثر با حباب
خرم و خوشحال و خندان جد و مام و هم پدر
آدم و نوح و خلیل و هود و لوط و هم شعیب
صدهزاران چون مسیحا نطق گو در مهد ذر
ساکنان عالم لاهوت یکسر در طرب
جملگی گویند احسن از جمال این پسر
عالم ناسوت یکسر شد گلستان ارم
ژاله ها بر لاله ریزان گشته هر شام و سحر
صدهزاران همچو ایوبش بود بر در غلام
گر بیاید پای صبرش در میان یا در نظر
نام نیکویش حسن خُلقش حسن خَلقش حسن
لعل نیکویش بود شیرین تر از شهد و شکر
هر که بیند روی او گوید هزاران آفرین
باد بر این مادر و نوزاد و هم جد و پدر
معدن فضل و کرم سرچشمۀ علم و عمل
شاخ و برگ عصمت و عفت نبوت را ثمر
کوه حلم و دشت جود و بحر دُرّ و یاسمن
آسمان زهد و تقوی سایه افکندش به سر
در زمان خویش یکتا بود چون بابش علی
معجزاتش کرد ثابت بر همه جن و بشر
در مدیحش عقل حیران چون که مدحش کرده حق
منکران را گو برو در هل اتی وصفش نگر
بود مهمانخانه اش معروف بر اهل جهان
هر که رو بر درگهش آورد شد با سیم و زر
لیک این سبط پیمبر از جفای ظالمان
عاقبت زهر جفا در کام او شد کارگر
گویم از فرزند او قاسم که اندر کربلا
از جفای کوفیان در خاک و خون شد غوطه ور
گفته ئی "رونیزیا" مدح و ثنای مجتبی
کن یقین فریاد تو خواهد رسد در هر خطر
التماس دعا - برای شادی روح شاعر مرحوم صلوات
اللهم صل علی محمد و آله و ذریّته و عجل فرجهم و فرجنا بهم و احشرنا معهم
ذریّه یعنی = نسل، فرزندان، سُلاله، دودمان، احفاد....
