میلاد حضرت حسین الشهید ع**

**میلاد حضرت حسین الشهید ع**

سوم شعبان گلستان شد جهان ای دوستان

گشته میلاد یکی فرزانه فرزندی عیان

نام او باشد حسین نور دو چشم فاطمه

بلبل بستان احمد خاتم پیغمبران

وه چو مولودی که باشد نُه امام از نسل او

خامس آل عبا باشد علی را جسم و جان

گفت احمد کاین حسین باشد زِ من، من از حسین

دین حق باید بماند از حسینم جاودان

صد هزاران فطرُس و میکال دربان درش

حور و غلمان و جنان هستند او را خادمان

ساکنان عالم لاهوت یکسر در نشاط

عالم ناسوت از شوق و شعف شادی کنان

مات و حیرانم کنم چون مدح این نوزاد را

سورۀ والفجر وصفش کرده در قرآن بیان

در طلوع فجر صادق شد طلوع روی او

شیرۀ جان پیمبر گشت او را نوش جان

از جمال نیک او خورشید می باشد خجل

وز کمالش بس که باشد سرور آزادگان

آدم و نوح و خلیل و صدهزاران چون کلیم

یوسف و یعقوب و داوود و سلیمان زمان

خضر و الیاس و شعیب و صالح و صدها چو لوط

روز و شب بر آستانش هر یکی چون پاسبان

ساقیا می ده بنوشم گشته هنگام طرب

مطربا برگیر دف در محفل میخوارگان

مژده ای صاحبدلان امروز روز شادی است

چهچه زن بلبل بیا اینک به سوی دوستان

طوطی و طاووس و هدهد کبک و دراج و هما

آهوان اندر ختن با نافۀ عنبر نشان

نرگس و نسرین و سوسن سنبل و لادن همه

سرو و کاج و عود و صندل جمله سر بر آستان

مجلسی سربسته بزم و محفلی آراسته

ناگهان جبریل پیک خالق کون و مکان

گشت نازل با ملائک خدمت خیرالبشر

تهنیت گفتا ولی بودش دو چشمی دُر فشان

گفت حق فرموده باید این حسین در راه ما

کشته گردد تا که دین تو بماند جاودان

دید زهرا باب خود را گشته بس اندوهناک

گفت بر گو ای پدر چون شد شما را این زمان

گفت پیغمبر که جبریل امین گفتا چنین

این حسینت کشته گردد در میان کوفیان

زینبش گردد اسیر و کودکانش بی نوا

عابدینش با تن تب دار و زنجیر گران

شد مبدل مجلس شادی به ماتم ای دریغ

یاد عاشورا نمودند جمله از خرد و کلان

وامصیبت پس چه گویم از زمین کربلا

آن رمانی که حسین شد جانب میدان روان

زینبش گفتا برادر می روی من چون کنم

با علیل ناتوان و این زنان و کودکان

گفت خواهر صبر کن ای یادگار مادرم

حق بود همراه تو در هر دیار و هر مکان

بس کن ای "رونیزیا"ای کلب درگاه حسین

گو که ای فرزند زهرا الامانم الامان

 التماس دعا - برای شادی روح شاعر مرحوم  صلوات

اللهم صل علی محمد و آله و ذریّته و عجل فرجهم و فرجنا بهم و احشرنا معهم

ذریّه یعنی = نسل، فرزندان، سُلاله، دودمان، احفاد....