یا حضرت فاطمه صغری س********* مخمس به غزل حافظ

یا حضرت فاطمه صغری س********* مخمس به غزل حافظ

بگفت فاطمه دارد دلم هوای عراق

به گوش دل شنوم دمبدم ندای فراق

علیل و خوار و ذلیلم ز ابتلای فراق

مباد همچو من خسته مبتلای فراق

که عمر من همه بگذشت در بلای فراق

 

علیل و مضطر و محزون و واله و حیران

شبانه روز ز هجر پدر شدم نالان

به داد من نرسد کس همی کنم افغان

غریب و عاشق و بیدل فقیر و سرگردان

کشیده محنت ایام و دردهای فراق

 

بجز فراق پدر من گلی نمی بویم

 ز هجر اکبر سیمین عذار دلجویم

برای اصغر شیرین زبان مه رویم

کجا روم چه کنم حال دل که را گویم

خدای را بستان داد و ده سزای فراق

 

اگر که گریه مجالی ز غم دهد بازم

بیاد قاسم و عباس و سرو طنازم

رسد وصال و فراق از میان براندازم

فراق را به فراق تو مبتلا سازم

چنان که خون بچکانم ز دیده های فراق

 

ندانم آه چه سازم به گوشۀ تنها

ز انتظار شبم گشته چون شب یلدا

منم که جدۀ من هست دخت بدرودوجا

 من از کجا و فراق از کجا و غم ز کجا

مگر که زاد مرا مادر از برای فراق

 

هزار مرتبه مرگ است به ز بی پدری

خدا نکرده نگردم دچار دربدری

بگو به فاطمه "رونیزیا" به من نظری

به داغ عشق تو حافظ چو بلبل سحری

زند به روز و شبان خونفشان نوای فراق

 التماس دعا - برای شادی روح شاعر مرحوم  صلوات

اللهم صل علی محمد و آله و ذریّته و عجل فرجهم و فرجنا بهم و احشرنا معهم

 ذریّه یعنی = نسل، فرزندان، سُلاله، دودمان، احفاد....